چهل روز بعد: مراسم خانه هنرمندان و ضایع بازی رضا رشیدپور

نیمی از مراسم ویژه‌ی خانه‌ی هنرمندان به مناسبت چهلمین روز درگذشت شکیبایی رو از توی حیاط پارک از طریق مانیتور دیدم. می‌دونستم ورود عموم مجاز نیست. همین جوری از اون نزدیکی‌ها رد می‌شدم گفتم ببینم چه خبره که دیدم جمعیت جمع شده و برای اولین بار یکی عقل به خرج داده بود مانیتور گذاشته بود برای مردم. غیر از حیاط تو سالن‌های دیگه هم برای مردم که نمی‌تونستن وارد سالن اصلی بشن مانیتور گذاشته بودن... (گزارش نیمه اول مراسم قبل از حرفای عالمی رو این جا بخونین و این جا هم گزارش تصویری یه مراسم دیگه در خونه‌ی شکیبایی)

برنامه‌ی منظم و مرتبی بود و رضا رشیدپور هم استثنائا رو اعصاب نبود. فقط یه جا دیگه نتونست در برابر آیت الله علم‌الهدای درونش مقاومت کنه و برای تسلای خاطر پوپک شکیبایی تاکید کرد که "فقط خانم‌های حاضر در سالن" دست بزنن. واقعا دیگه آخرش بود!

اما انصافا خوب اداره کرد مراسم رو. هر چند همیشه به هر حال یه سری  پیدا می‌شن که کفر آدمو دربیارن. اون شب هم اکبر عالمی (همون مجری موسفید و خوش صدای هنر هفتم) این رسالت خطیر رو به عهده گرفته بود. جون به سر شدم تا حرفاش تموم شد. حرفای قطب‌الدین صادقی که از همه جالب‌تر بود ناتموم موند. چند تا ویدئو هم از خود شکیبایی نشون دادن...

ولی از رفتن‌ام پشیمون شدم چون بعدش حالم خیلی بد شد. یعنی تا صبح، برنامه‌ی من یکی، ردیف بود. نمی‌دونم چه مرگم شده بود. کل امروز هم... به این می‌گن خودآزاری از نوع بی‌درمون! بگذریم...

تا چند روز دیگه بهترین بازیگر سینمای ایران به کلی از رسانه‌ها حذف می‌شه... دیگه نه فیلم جدیدی خواهد بود نه سریالی نه خبری نه جایزه‌ای...تموم!

حالا باید ببینیم چه قدر طول می‌کشه تا باز هم یکی بیاد که همه چیز رو ــ استعداد و سواد و قیافه و صدا و عشق و اخلاق رو ــ همه رو با هم یک‌جا داشته باشه...