***
پسر چه باحال شده! رادیوهای جمهوری اسلامی از ویگن و آرتوش و فرامرز اصلانی آهنگ پخش می کنن! دمشون گرم! شاید سال دیگه این موقع تو صف بلیت کنسرت ابی باشیم، هان؟ 
***
صد ساله می خوام از فیلمای تبلیغاتی انتخابات ریاست جمهوری بنویسم هی وقت نمی شه.
من از بین این فیلم ها فقط فیلم های هاشمی و معین رو حوصله م اومد تا آخر ببینم. فیلم های معین رو چون طرفدارش بودم و هاشمی رو به خاطر خود فیلم ها.
فیلم اول معین که مصاحبه حجاریان با اون بود عبارت بود از یک مصاحبه طولانی و یکنواخت که برای عامه مردم هیچ جذابیتی نداشت و از طرفی هم معین رو تحت الشعاع شخصیت و حضور حجاریان قرار می داد و به این ترتیب می شه گفت حتی روی ماهای به اصلاح طرفدار اصلاح طلبان پیشرو هم سمپاتی جدیدی نسبت به معین ایجاد نمی کرد. فیلم دومش هم که پرسش و پاسخ با جوانان بود یک صدم فیلم هاشمی (ساخته رسول صدر عاملی کارگردان دختری با کفش های کتانی و ترانه) که ساختار مشابهی داشت (گفتگو با جوانان) جذابیت نداشت که این البته تا حدود خیلی زیادی به میزان "باحال بودن" خود کاندیدا مربوط بود و این که معین در مقایسه با هاشمی ِ حاضر جواب، شیطون و شوخ طبع ، بی اندازه یُبس و خشک بود 
... مثلا فکر می کنین سوال در مورد لباس جوانان چه جوابی از معین می تونست داشته باشه؟ به احتمال زیاد ربطش می داد به یه تئوری جامعه شناسانه و گفتمان دموکراسی و حقوق بشر و البته تخصصش یعنی آسم و آلرژی!... در حالی که هاشمی خیلی رندانه فقط گفت: "لباس باشه دیگه!" 
... جوابی که هم گویاست، هم مفرح هم نسبی.
فیلم دوم هاشمی (ساخته کمال تبریزی کارگردان مارمولک و لیلی با من است) وجه دیگه ای از شخصیت هاشمی رو نشون می داد که بیشتر جنبه ی شخصی داشت: کلنجاری که هاشمی برای اومدن یا نیومدن با خودش و خونواده ش داشت... تصویری که تو این فیلم از هاشمی نشون داده شد شاید کاملا درست و واقعی باشه ولی به نظر من چون با تصوری که عامه مردم ایران از هاشمی دارن بسیار بسیار متفاوت و حتی متضاد بود چندان اثر مثبتی روی مخاطب اصلیش که مردم عادی بودن نداشت و باعث می شد در برابرش گارد بگیرن. ولی اگه از دید یه آدم بی طرف(نسبت به خود هاشمی) به فیلم نگاه می کردی می تونستی از ریتم مناسب، بن مایه ی داستانی کمرنگ ولی جالب، گفتار متن مناسب، موسیقی و کیفیت فنی خوب فیلم لذت ببری. بخصوی چند تا صحنه ی خیلی خدا و هنرمندانه و خاص که من خیلی حال کردم: صحنه ای که هاشمی رو در نماز جمعه در حالی که منتظر بود نوبتش برسه نشون می داد و همین طور سر میز که اعضای خوانواده بحث و مشورت می کردن (محسن می گفت: مامان حق وتو داره) و نهایتا اجرای هنرمندانه هاشمی جلوی دوربین و در خوندن گفتار متن که ای ول داره 
در مورد فیلم اول هاشمی خیلی ها می گفتن که مستند نبوده و اون دختر شاکیه فیلم بازی کرده و این صوبتا که من شخصا قبول ندارم. اولا که اون صحنه ها و حرف ها بی نهایت طبیعی بود و اگه هاشمی تو اون لحظه ای که داشت جواب دختره رو می داد و اون لحظه ای که گفت "چه عجب ایشونم دست زد" داره بازی می کنه مارلون براندو بره جلو بوق بزنه! ثانیا چه نیازی بوده که کارگردان این همه انرژی صرف بازی گرفتن از این همه نابازیگر کنه در حالی که به راحتی می تونسته جلسه پرسش و پاسخ رو به روال طبیعی خودش رها کنه و بعدا روی میز تدوین جمع و جورش کنه و قسمت های اضافی رو دربیاره؟! 