امسال پوشش تلویزیونی جام جهانی نسبت به دوره‌های قبل بهتره؛ نه؟

البته تحمل جاودانی و یوسفی و بقیه سختی‌های خودشو داره ولی عوضش آدم حرفای آدمای باحالی مثل صدر و نصیرپور رو هم می‌شنوه. (صدر منتقد سینمایی درجه یکی هم هست و قبلا تو مجله فیلم می‌نوشت)

دکور برنامه مثل همیشه افتضاحه. بخصوص اون گلدونایی که روشون توپ فوتبال گذاشته‌ن منو کشته!

حالا اگه بدونین شبکه‌ی سه‌ی ایران تنها کانال تلویزیونی تو این کشورای دور و بره که مجانی فوتبال نشون می‌ده بیشتر حال می‌کنین. البته تا جایی که ممکنه تبلیغ به خوردمون می‌دن ولی خب بازم جای شکرش باقیه.

ولی به نظر من خیلی داره در حق دایی و برانکو بی‌انصافی می‌شه. درسته که دایی در مقایسه با دایی قدیم، ضعیف ظاهر شد ولی ضعیف‌تر و پراشتباه‌تر از بقیه‌ی بازیکن‌ها که نبود. از برانکوی بدبخت هم نباید انتظار معجزه می‌داشتیم. بالاخره فوتبال ما همینه دیگه. تازه خیلی آبرومندانه‌تر از ژاپن و کره که چندین برابر ایران سرمایه‌گذاری کردن بازی کردیم.

ضمنا نباید کارشکنی و فشار علی‌آبادی رییس سازمان تربیت‌بدنی به دادکان رو نادیده گرفت. اصولا این علی‌ابادی (درست مثل رییسش، دکتر احمدی‌نژاد) به همکاراش به چشم نوکراش نگاه می‌کنه. اگه کسی نخواد چشم و گوش‌بسته ازش اطاعت کنه سرنوشت طالقانی و دادکان رو پیدا می‌کنه.

اینو بخونین. ‌جالبه.

یا رب مباد که گدا معتبر شود!