در حال حاضر فقط دو تا سریال قابل دیدن داره پخش میشه : یکی مشق عشق یکی آهوی ماه نهم.
آهوی ماه نهم (یکی از سریال های هاچ زنبور عسلی این روزها) خیلی کند و کشدار شروع شد و من شخصا قسمت های اولش رو تعقیب نکردم اما از اون جا که اصل ماجرا شروع شد (و چقدر دیر!) - یعنی قضیه ی این مرتیکه سهراب - دیدنی شد. اون طور که خود کارگردان گفته اصل فیلنامه 13 قسمت بوده که بعدا به بیست و نهایتا به 17 قسمت رسیده و ظاهرا همین به سریال لطمه زده. بهترین امتیاز این سریال شخصیت های خاکستری و قابل قبولشن و بخصوص تصویر غیر کلیشه ای از سهراب که نیومد از همون اول یه آدم خبیث دودوزه باز معرفیش کنه.
و اما مشق عشق... واقعا دیدنیه! شخصیت پردازی بسیار خوب (مخصوصا دوتا مادرها) باعث شده که تمام داستانک ها و شخصیت های فرعی هم برای تماشاگر مهم بشن و برخلاف روال عادی سریال های ایرونی صرفا برای کش دادن و حجیم کردن سریال آفریده نشدن. سوژه ها هم نسبتا جدید و بنابراین جذابن و به خوبی درهم تنیده شدن. بازی ها هم همه خوبن.
پیداست کارگردان تک تک سکانس ها رو با علاقه و وسواس ساخته و مایه گذاشته. فقط کاش روی فلج بودن امید اون هم همه ش از یک زاویه این قدر تاکید نمی شد. درسته که اصل قضیه اینه ولی باید این مساله رو از زوایای مختلف و به شکلهای متنوع نشون میداد.
***
مصاحبه با بازیگران مشق عشق در وبلاگ از زبان آنها
سریال ها: فیلبانان که اصلا هیچ. سریال شبکه تهرانم راستش من حوصله م نیومد نگاه کنم. به اضافه این که چند روزی تهران نبودم اصلا. خوش غیرتم که پاک گند زد. هر چی خوش رکاب باحال بود این یکی مزخرف از کار دراومده. در مقایسه با "اوی مثبت" (سریال نوروزی پارسال از همین آقای شاه حاتمی) هم خیلی ضعیف تره. خود کارگردان هم که می دونسته از این سریال واسه فاطی تمون نمیشه ــ محض جبران ــ جابجا هندونه گذاشته ن زیر بغل رژیم و دور بشقاب رو با دقت هرچه تمام تر با انواع بادمجون تزئین فرموده ن به طوری که جدا غیرقابل تحمل شده و تو اون ساعت آدم یادش می افته بزنه کانال دو و صندلی داغ رو ببینه. سریال «جایزه بزرگ» هم بعد از اومدن کامبیز (همون تیپ "صفا" تو کوچه اقاقیا) تازه کمدی شده. یعنی اگه شفیعی جم 70 درصد بار کمیک سریالو داشته باشه بقیه شخصیت ها روی هم 30 درصد سهم دارن. ولی با این که بار کمکیک سریال نسبتا کمه، خوشبختانه داستان و سیر فیلمنامه اون قدر پیچش و چفت و بست داره که آدمو پای تلویزیون بنشونه. چیزی که توی کارهای قبلی مدیری بخصوص "نقطه چین" اصلا وجود نداشت.
فیلم ها: فیلم سینمایی دیدن تو تلویزیون ما فقط به درد این می خوره که با بروبچ شرط بندی کنی چه تیکه هایی سانسور شده. این طوری بدون نیاز به مصرف دیازپام میشه تا آخر فیلم(؟) رو نگاه کرد.
جنگ (به ضم جیم!): جنگ "بهارانه" (شبکه یک) که اگه اشتباه نکنم امسال سال چهارمشه باز هم تیکه های خلاقانه ی جالب زیاد داره ولی هنوز قسمت های برنامه پرکن کسل کننده ش می چربه و بنابراین احتمال موفقیتش در جذب مخاطب کمه.
تاک شو: در حال حاضر چند تا تاک شوی شبیه هم داره از کانال های مختلف پخش میشه که من فقط صندلی داغ رو می بینم. از اول امسال اجرای این برنامه سپرده شده به احمد نجفی که پارسال همین موقع اولین مهمون این برنامه بود و جالبه که اولین مهمونش هم داریوش کاردان بود (یعنی درست برعکس پارسال). در کل فکر میکنم اجرای نجفی نسبت به اجرای وارفتهی نوذری گرمتر و جذابتره و حتی از کاردان هم بهتره. احساس میکنم کاردان بیشتر دغدغه ی ابراز و نمایش خودشو داشت تا مهمونش. ولی نجفی خیلی راحت و سالم اجرا میکنه. تا اون جایی که من دیدم تو سری جدید تا حالا بیتا فرهی، سردار قالیباف و یک ستاره شناس مهمون بودن. (اون سه شبی که من ندیدم کیا بودن؟)