مجموعه پاورچین رو میشه از نظر کیفى به سه دوره تقسیم کرد:

در دوره اول که از آغاز مجموعه تا ورود کاراکتر داود رو در بر مى گیره بناى کار بر اساس یک نوع طنز باصطلاح سنگینه و سازندگان اصرارى بر خنداندن تماشاگر ندارن. متن ها از پیش آماده شده ن و کار بداهه نسبتا کمه.
با اینکه این سبک کارى مورد علاقه سازندگان مجموعه ست به دلیل عدم جذب مخاطب روش کار تغییر داده میشه .(حتى ۸ قسمت آماده پخش کنار گذاشته میشه)

دوره دوم که تقریبا با ورود داود به مجموعه همراهه در جذب مخاطب بسیار موفق عمل میکنه.
متن ها با اینکه کم و بیش به صورت طرحهاى کلى و متکى به بازى بداهه بازیگران هستن پى رنگ داستانى مشخصى دارن و سوژه ها و نحوه پرداختشون عمدتا نوآورانه و بسیار جذابن.

از حدود کمى بعد از عروسى سپهر و شادى دوره سوم که دوره افول مجموعه ست شروع میشه.
کفگیر پاورچینیها به ته دیگ مى خوره و شروع به تکرار خودشون (قرارهاى مخفیانه شوهرها - افه مردسالارى و...) و مجموعه هاى کمدى دیگه میکنن. (رژیم دادن زنها به شوهراشون:بدون شرح - نشستن جاى رئیس:بدون شرح -مجلس ختم: بدون شرح - تلفن تصویرى:زیر آسمان شهر - انتخابات:زیر آسمان شهر و...)
و به جایى مى رسه که صحنه هایى که پیشتر تماشاگر رو به خنده مینداختن از فرط تکرار آزاردهنده میشن...

بین سریالهای سالهای اخیر دوران سرکشی یکی از بهترینهاست. چه از نظر محتوای جسورانه ش چه به لحاظ پرداخت دقیق و موشکافانه و اجرای خوبش _ از جمله بازی بازیگرها...

# این بازیگر حسی (عاطفه نوری ایفاگر نقش روناک) را چطور با دوربین آشنا کردید که توانست دوربین و فضای پشت صحنه را قبول کند؟

کمال تبریزی/کارگردان : فکر میکنم خودش این مساله را در مصاحبه ای تعریف کرده. روز اولی که می خواستیم از او پلان بگیریم معلوم بود که ذهنش درگیر دوربین است. خیلی حواسش به دوربین بود و چون آدم بسیار مسوولیت پذیریست دچار التهاب میشد که مبادا خراب کند و کار دیگران هم خراب شود . در اولین پلانی که از او گرفتیم باید می دوید و از پله ها پایین می رفت و لگد میزد به دری و می گفت مرده شور خودت و پیانوت رو ببرن. او از پله ها دوید پایین و لگد محکمی به در زد و گفت: مرده شور خودتو دوربینت رو ببرن!