هر چیزی حدی داره!

«بنا بر عرف، رسانه ها باید پیش از آنکه شروع به پخش آگهى کنند، با موسیقى و تصاویر خاص مخاطب را آگاه کنند که از این پس شاهد تبلیغ کالا هستند. اما اسپانسر هاى برنامه هاى تلویزیونى این مرز را شکسته اند و دست اندرکاران ایرانى رسانه ملى حتى به کار همتایان خارجى که حدى را براى این امر مشخص کرده اند، پایبندى نداشته و تا جایى که مى توانند به تبلیغ براى شرکت ها و موسسات ایرانى و خارجى ، دولتى و غیردولتى مى پردازند. این نکته از آن جا اهمیت ویژه مى یابد که تلویزیون ایران دولتى است و با استفاده از پول مردم کار مى کند.»

چند وقتی بود که می‌خواستم درباره این موضوع مفصلا بنویسم. بخصوص همین نکته که تلویزیونی دولتی (به عبارت درست تر حکومتی) ایران دست تلویزیونای خصوصی خارجی رو از پشت پیچونده. به هیچ و هیچی پایبند نیست مگه به پول. باز می‌رم سراغ همین کشور دوست و همسایه، ترکیه ــ نمی‌گم سوئد و اینا.
توی همین ترکیه وقتی وسط یه تاک شو دارن یه حرف تبلیغاتی می زنن بلافاصله آرم تلویزیون عوض می‌شه و زیرنویس و موسیقی خاصی اعلام می‌کنه که «این یه تبلیغه».
اسپانسر سریال ها هم با تمام خرجی که می‌کنن فقط آخر سریال اسمشون رد یا حداکثر خونده می‌شه. همین و تموم.

حالا بیاین سراغ تلویزیون «ملی» ما و این شاهکار آخری، نقطه چین:
 غیر از اجاره جا و دستمزد بازیگرا تقریبا هیچ هزینه دیگه‌ای برای این سریال نشده. حتی پول صرف بازیگر مهمان نکردن. عوامل فنی هم درجه دو و سه انتخاب شده‌ن که پول کمتر بگیرن. حتی آهنگساز هم این کاره نیست. (آهنگساز شاید باشه ولی آهنگساز فیلم و سریال نیست. موسیقی تیتراژ خوب بود ولی موسیقی ای که به عنوان موسیقی متن تو این سریال تو حلق ملت می‌کردن اصلا با هیچ معیاری در تعریف موزیک متن نمی‌گنجید.) 
ولی از اون طرف از هر امکانی برای تبلیغات استفاده شده بود:از  آرم گوشه سمت راست بالا بگیر تا زیرنویس‌های درشت زشت بی‌وقفه و آگهی های طولانی مدت میان‌برنامه و ... ــ با کمال وقاحت ــ صحبت صریح بازیگرها از کالاهای مورد تبلیغ.

(بقیه‌ش فردا)